τεσσαρακοντάρουρος

-ον, Α

1. (για γη) αυτός που είχε έκταση σαράντα αρουρών

2. (για πρόσ.) αυτός που κατείχε κτήματα έκτασης σαράντα αρουρών.

[ΕΤΥΜΟΛ. < τεσσαράκοντα + -αρουρος (< ἀρούρα «γη»), πρβλ. ὀγδοηκοντ-άρουρος].